Rodzina Przybylskich

Któregoś dnia, ja byłam w domu, dzwonek. Poszłam otworzyć drzwi i zobaczyłam dwóch panów. To już właściwie wiedziałam, o co chodzi. Powiedzieli, że przyszli do pani Głowackiej, że oni z panią Głowacką się chcieli widzieć. No wobec tego ja ich zaprowadziłam a wtedy [...] pani Głowacka, ta starsza, matka, była w kuchni. Więc ja ich zaprowadziłam do pokoju [...] i poleciałam do kuchni. I do niej mówię: „Do pani przyszli”. I ściągnęłam jej zegarek złoty czy bransoletkę [...], ściągnęłam jej dosłownie, jak szłam z nią, do tych ludzi. Byli to szmalcownicy. [...] bo wiedziałam, że oni po to przychodzą przecież. [...] Ona do nich tam poszła. Po jakimś czasie przyszła i powiedziała, że wszystko im musiała oddać, co miała.

Ta córka czasami wychodziła. [...] ostro było stawiane, co nie zawsze one tam pilnowały, że wieczorem może wyjść na balkon dopiero i tak dalej. To była taka [...] ona nie bardzo – ta matka szczególnie – nie bardzo to przyjmowała do wiadomości, co było powodem różnych takich, delikatnie mówiąc, niesympatycznych starć z moją matką z kolei. [...] na przykład ona miała około [...] sześćdziesiąt chyba parę, koło siedemdziesięciu może lat [...]. I to [...] ona na przykład coś narozlewała i ostentacyjnie mówiła, że ona nie będzie tego sprzątać [...]. Albo przynosiła szklankę czy tam talerz po jedzeniu, wstawiała do zlewu i to nie do niej należy umycie [...]. [...] to byli bardzo bogaci ludzie. [...] I miała takie... takie starcze chyba już.

[...] mieliśmy takiego wspaniałego dozorcę [...], który jak przyjeżdżało gestapo w nocy, to robił tyle szumu, tyle hałasu, że całą kamienicę, wszystkich nieboszczyków mógłby na nogi postawić. [...] I wtedy właśnie była taka historia, że taki hałas, przyjechało gestapo. [...] wszyscy się tam poderwaliśmy, w tym momencie [...] pukanie do drzwi kuchennych. Mój ojciec poszedł tam i [...] zobaczył stojącego mężczyznę [...] i powiedział: „Ja się ukrywam, jestem Żydem, może mnie pan przechować?”. [...] I mój ojciec wziął go za rękę, poprowadził [...] do pokoju, gdzie ja spałam na tapczanie. [...] Ja miałam wtedy lat [...] no te piętnaście [...]. [...] ojciec do niego mówi: „Niech pan się tu kładzie”. Pewno on zdjął buty, tego nie wiem, w każdym [...] razie położył się od ściany, ja tutaj leżałam. I w tym momencie już moja matka otworzyła od frontu drzwi tym Niemcom [...]. Bo oni się zapytali po niemiecku, a poza tym mieli kogoś, kto mówił po polsku: „Czy wszyscy są tutaj meldowani? Czy wszyscy swoi?” – coś takiego [...]. „Tak”. No to oni zaczęli chodzić po pokojach, weszli do tego pokoju, gdzie ja leżałam, a ja myślałam [...], że [...] oni usłyszą, jak mi wali serce [...]. „A tu co?” A mój ojciec mówi: „To córka z mężem”. A oni: „Ha, ha, ha” zabrali się i poszli. [...] [Później] powiedział: „To po mnie przyjechali”. Więc jak oni odjechali, to on wyszedł. [...] No, niestety go zastrzelili, ale później.