Maria i Edward Tescy mieszkali w Warszawie, przy ulicy Noakowskiego 12. Mieli dwoje dzieci.
Maria pochodziła z Międzyrzeca Podlaskiego, miejscowości położonej na południowy wschód od Siedlec i stamtąd znała żydowską rodzinę Muszyńskich. Stanisław był prawnikiem, jego żona Irena i teściowa Lea prowadziły w miasteczku praktykę dentystyczną.
W roku 1940 Niemcy utworzyli w Międzyrzecu getto, w którym zgromadzili – według różnych źródeł – od 17 do 24 tysięcy Żydów. Getto istniało do lata roku 1942, kiedy to większość jego mieszkańców naziści wywieźli do Treblinki i tam zamordowali.
Muszyńscy zdołali uniknąć tego losu. Już w roku 1941 uciekli do Warszawy i poprosili o pomoc Teskich, którzy zdecydowali się ich przyjąć. Odstąpili oni Muszyńskim osobny pokój, zapewnili im żywność i opiekę, a po jakimś czasie urządzili dla nich osobną kryjówkę na wypadek, gdyby w domu pojawili się jacyś nieproszeni goście.
Później Tescy ukrywali także żydowskiego chłopca, Janusza Konorskiego, który przetrwał okupację jako Ryszard Stankiewicz.
W utrzymaniu dodatkowych osób i unikaniu niebezpieczeństw związanych z ukrywaniem Żydów pomagała Teskim Jadwiga Jóźwik, która pracowała u nich jako opiekunka do dziecka. Szczegóły ukrywania znamy z relacji.
Wszyscy ukrywani na Noakowskiego przeżyli wojnę. Matka Janusza odnalazła go i wyjechali razem do Paryża. Muszyńscy po kilku latach wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych. Pozostali w kontakcie z Marią Teską i jej rodziną.
