Henryk Woliński przed wojną był prawnikiem zatrudnionym w Prokuratorii Generalnej i członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Od 1 lutego 1942 r. pod pseudonimem „Wacław” stał na czele Referatu Żydowskiego w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. Początkowo struktura ta zajmowała się zbieraniem informacji na temat sytuacji Żydów w okupowanej Polsce, które służyły za podstawę dla raportów polskiego podziemia wysyłanych do rządu w Londynie.
Jesienią 1942 r. Woliński pośredniczył w kontaktach AK z konspiracją getta warszawskiego, które doprowadziły do powstania Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB). Koordynował przekazywanie Żydom broni, był czynny w pracach założycielskich Rady Pomocy Żydom „Żegota”.
Z ramienia „nurtu demokratycznego AK” opiekował się jedną z komórek opiekuńczych „Żegoty” – w 1944 r. miał w ewidencji około 280 podopiecznych. Był niestrudzonym rzecznikiem Żydów KG AK, bezskutecznie zabiegając o przełamanie izolacji Żydów. Jego zasługi, zwłaszcza w okresie poprzedzającym powstanie w getcie warszawskim, trudne są do przecenienia.
Po wojnie osiadł w Katowicach. W 1968 r. był szykanowany z powodu odmowy uczestnictwa w kampanii propagandowej gloryfikującej pomoc udzielaną Żydom przez Polaków. W 1974 r. otrzymał honorowy tytuł „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.
Był jednym z bohaterów reportażu Hanny Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem”. Zmarł w zapomnieniu. Dopiero w kwietniu 2008 r. został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
