Edward Loth był profesorem anatomii Uniwersytetu Warszawskiego oraz lekarzem specjalistą balneologii i ortopedii. Założył w Warszawie pierwszy w Polsce nowoczesny Zakład Ortopedyczno-Chirurgiczny. Miał żonę Jadwigę, także lekarkę, i córkę Helenę.
W 1939 r. podczas oblężenia Warszawy sprawował funkcję komendanta 1. Szpitala Okręgowego przeniesionego na teren Uniwersytetu Warszawskiego. Był także odpowiedzialny za sieć szpitali zapasowych. W pierwszych miesiącach okupacji niemieckiej utworzył Zakład Przeszkolenia Inwalidów mieszczący się na terenie Szpitala Ujazdowskiego, w którym rehabilitowano rannych żołnierzy polskich. W tym samym okresie kierował Państwową Wytwórnią Protez przy ul. Kujawskiej 1.
Profesor Loth był współorganizatorem tajnego nauczania medycyny, także w getcie warszawskim. W latach 1940–1944 zasiadał w Radzie Wydziału Lekarskiego Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego oraz egzaminował studentów z anatomii prawidłowej. W okresie od 1941 r. do 1944 r. prowadził wykłady w Szkole Zaorskiego i na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich.
Pod konspiracyjnym pseudonimem „Gozdawa” był członkiem szefostwa sanitarnego Komendy Głównej AK. Za swoją działalność konspiracyjną dwukrotnie więziony był na Pawiaku (w 1939 r. i 1943 r.).
Profesor był bezpośrednio zaangażowany w udzielanie pomocy Żydom. Dzięki jego staraniom getto warszawskie opuścił jego znajomy, dr Ludwik Stabholz. Profesor osobiście dostarczył mu do getta fałszywe dokumenty na nazwisko Bolesław Desidewicz. W dokumentach zapisane zostało, że Desidewicz jest ranny w wyniku walk stoczonych w III Rzeszy. Jeszcze w getcie profesor Loth założył więc dr. Stabholzowi gipsowy opatrunek na nogę. Na tydzień przed wybuchem powstania w getcie Ludwik Stabholz został przemycony na „stronę aryjską”, gdzie w wynajętym mieszkaniu oczekiwały na niego żona i matka. Z uwagi na stale grożące niebezpieczeństwo, rodzina została przewieziona do miejscowości Miłosna nieopodal Warszawy. Wiosną 1944 r. dr Stabholz wraz z żoną przedostał się w okolice Lwowa, gdzie dołączył do żołnierzy batalionu inżynieryjnego Armii Czerwonej budującego most na Wiśle.
W powstaniu warszawskim profesor Loth w stopniu podpułkownika pełnił funkcję lekarza naczelnego V Obwodu (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Po zbombardowaniu Szpitala Sióstr Elżbietanek przy ul. Goszczyńskiego 1, gdzie sprawował funkcję szefa sanitarnego, przeniósł część rannych do willi przy ulicy Wejnerta. Jego odwaga i zaradność przyczyniły się do ograniczenia dramatycznych skutków ewakuacji rannych, a także do stworzenia w krótkim czasie sieci szpitali zastępczych.
15 września 1944 r., w dniu intensywnych bombardowań Mokotowa, udał się do willi przy ul. Wejnerta na spotkanie z żoną Jadwigą. Gdy wchodził do budynku, na dwukondygnacyjną kamienicę spadła bomba, grzebiąc pod gruzami profesora wraz z żoną i córką. Po ekshumacji w 1945 r. ciało profesora Lotha zostało pochowane na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
