Rodzina Święckich

To był rok [19]42, jesień. I ja jeszcze nawet byłam, że tak powiem, w żałobie po swoim ojcu, bo mój ojciec został po prostu, można powiedzieć, zamordowany przez Niemców. […] pewnego dnia, po lekcjach, nauczycielka do mnie mówi tak: „Basiu, ja bym chciała, żebyś została” – właśnie po lekcjach, bo to w czasie lekcji mi ona powiedziała. Na przerwie, że: „Chciałabym, żebyś została po lekcjach na chwilę. Mam do ciebie sprawę”. No więc ja mówię: „Dobrze”. Kiedy powiedzmy zostałam, pytam się, o co chodzi. A ona do mnie mówi tak: „Basiu, wiem, że jesteś poważną dziewczynką, wiem, że przeżyliście tragedię. Ale mam do ciebie taką prośbę. Tylko nikt o tym nie może wiedzieć. U mnie mieszkają cztery osoby. Są uchodźcami, ale chciałabym, ponieważ to tak za ciasno… te dwie osoby, by u mnie zostały, czy mogłabyś z mamą porozmawiać, żeby te dwie osoby – to są dwie panie – żeby wziąć ich do siebie”. […] Ale ja się od razu zorientowałam. No ja mówię: „Dobrze, to ja porozmawiam z mamą”. I w rozmowie z mamą przedstawiam tą całą sytuację. A moja mama mówi tak: „Słuchaj Basiu, to jest niemożliwe. Wiesz, co było z ojcem. Wiesz, możemy być również na obserwacji”. Poza tym jest sytuacja taka, że przez ścianę mieszkał volksdeutsch, który miał trzech synów. Najstarszy, Mirek, należał do Hitlerjugend. A obok, po prawej stronie – bo myśmy tak w środku mieszkali – po prawej stronie mieszkał policjant granatowy. No, on tam podobno pracował gdzieś w getcie. […] Więc mówi: „Wiesz, to jest bardzo niebezpieczne, dlatego nie możemy tego zrobić”. Ja mówię: „Mamo, ale wiesz co, najbezpieczniej jest w paszczy lwa!”. Moja mama zaniemówiła. I ja przed godziną policyjną – bo wówczas była godzina policyjna – przyprowadziłam te dwie panie do nas. No więc dostały swój pokój i miały swój pokój.

[…] już mamy rok [19]43 i jest lipiec […] i Maria do mnie mówi tak: „Basiu, strasznie mnie przykro, ale będziemy musiały się rozstać”. […] ja mówię: „Ojej, dlaczego?!”. „Wiesz, bo mój brat pracuje w Konstancinie-Jeziorna w majątku i po prostu zaprosił nas tam, że tam jest możliwość zamieszkania, więc my byśmy tam się po prostu przenieśli, pod Warszawę, bo takie i powietrze dobre, i to…”. Tak to było właśnie nam naświetlone. Ale mówi: „Ale my się przecież jeszcze zobaczymy, tak że nie mamy co – powiedzmy – rozpaczać”. […] a na pamiątkę tego rozstania ofiarowała mi taki pamiętnik, w którym wpisała mi się przepiękne słowa: „A gdy jutrznia nam znów zaświta, a myślą spoczniesz w cieniu minionych czasów, wspomnij tę, która darzyła cię wielką przyjaźnią i serdecznością”. Tak, że było to dla mnie bardzo miłe. No i one po prostu się wyprowadziły. I tak się skończyło.

[…] pani starsza… […] miała takie raczej rysy semickie, więc ona nie wychodziła. […], siedziała w domu. Natomiast Maria to była piękna kobieta. Piękna. Usta miała jak malowane, tak jakby ktoś specjalnie… no narysował. Oczy ładne, duże, rzęsy takie długie, piękna kobieta. Włosy sobie farbowała na blond, taki złoty blond. Wysoka, szczupła. Miała dwadzieścia jeden lat. Ona przed wojną […] maturę zrobiła. I myśmy się bardzo zaprzyjaźniły, bardzo. […] ona się nie obawiała, z racji swojego wyglądu. Wychodziłyśmy razem do sklepu i ta pani starsza gotowała, powiedzmy, tam w tej naszej kuchni, robiła wszystko, co potrzeba. […] chodziłyśmy na zakupy, no ona kupowała tam co potrzeba, jakieś jarzyny, jakieś coś, powiedzmy i po prostu prowadziła. […] Mieszkały na zasadzie, takim jak gdyby no… gości naszych […] zaproponowała nawet Maria, mówi: „Wiesz co – mówi – ale i tak się gotuje, to jak ten talerz zupy, tego, to przecież to nikt nie zbiednieje”. Ja z początku nie chciałam, tak ambicjonalnie, no ale jednak ona mnie… „Basia, no przecież jesteśmy przyjaciółkami” i tak dalej. No więc tak to zostało. Tak że naprawdę, byliśmy bardzo, baaardzo zaprzyjaźnieni. Bardzo.