Profesor Franciszek Raszeja przed wybuchem wojny był kierownikiem Kliniki Ortopedii Uniwersytetu Poznańskiego. We wrześniu 1939 r. został zmobilizowany do Wojska Polskiego i otrzymał rozkaz ewakuowania łódzkiego szpitala na wschód. Wraz z rodziną dotarł do Kowla, gdzie pełnił funkcję komendanta szpitala wojennego.
Po zakończeniu kampanii wrześniowej profesor Raszeja wyjechał do Warszawy i zgłosił się do szpitala Ujazdowskiego. Po rejestracji w Izbie Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej uzyskał prawo praktyki na jej terenie. Od grudnia 1939 r. był ordynatorem oddziału chirurgicznego w Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Smolnej. Mieszkał z żoną Stanisławą i dwiema córkami przy ul. Rozbrat.
Profesor Raszeja brał udział w nauczaniu na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim, a także kontaktował się z przebywającym w warszawskim getcie profesorem Ludwikiem Hirszfeldem. Wspólnie zorganizowali akcje krwiodawstwa na rzecz ludności żydowskiej. Wielokrotnie udzielał również konsultacji pacjentom przebywającym w getcie, o co proszony był przez swojego asystenta, żydowskiego lekarza dr. Kazimierza Pollaka.
21 lipca 1942 r. Raszeja, otrzymawszy od władz niemieckich przepustkę, udał się do getta, do mieszkania przy ul. Chłodnej, aby zająć się chorym Abe Gutnajerem. Tam, w niejasnych okolicznościach, został zastrzelony przez gestapowców ze sztabu SS-Sturmbannführera Hermana Hoefle. Zginął wraz z pacjentem, jego rodziną, dr Pollakiem oraz pielęgniarką. Następnego dnia zwłoki wydano żonie. Profesor Raszeja został pochowany na warszawskich Powązkach.
Uhonorowanie Franciszka Raszeja
11 kwietnia 2000 r. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie uhonorował Franciszka Raszeja tytułem Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
