Dla Eugeniusza Guzka różnice narodowościowe czy wyznaniowe nie miały żadnego znaczenia: miał wśród szkolnych przyjaciół i ewangelika, i żydowskich chłopców. Bo co to przeszkadza we wspólnym wyjściu do kina albo na tańce?
Eugeniusz był człowiekiem czynu: przed wojną aktywnie działał w harcerstwie, w czasie wojny w konspiracji. Jako żołnierz AK brał udział w powstaniu warszawskim. Kiedy w czasie okupacji kolega z harcerstwa poprosił go o ukrycie żydowskiej rodziny, zdecydował się pomóc potrzebującym, choć oznaczało to nowe obowiązki i zagrożenia.
Guzkowie – Eugeniusz, jego matka Zuzanna i siostra Jadwiga – bardzo zaangażowali się w tę pomoc. Przyjęli nie tylko tę pierwszą rodzinę Mackiewiczów, ale także Szorów, Leszczów i Rajbenbachów. Dzielili z nimi małe, niewygodne mieszkanko na Nowogrodzkiej, zdobywali żywność, co w tamtych czasach było skomplikowanym i nieraz ryzykownym zadaniem.
Pomagali dopóki się dało – już w czasie powstania warszawskiego Zuzanna nie tylko zdołała sama wydostać się z niemieckiej obławy, ale też wyciągnęła z niej jedną z podopiecznych.
Od roku 1943 do sierpnia 1944 Guzkowie ukrywali 12 osób. Ośmioro z nich przeżyło. Z trojgiem Guzkowie pozostali w kontakcie także po wojnie i po ich wyjeździe do Izraela.
