Rodzina Rościszewskich

Ja się od niego dowiedziałam jak wyglądała ta jego podróż [...], on się czuł porwany, zniewolony [...]. Nie mógł zrozumieć swojej sytuacji [...], z drugą dziewczynką jego [...] rówieśnicą [...], jak ta dziewczynka chlipała tam, mu się zwierzała, też zabrali ją od mamusi i tatusia obcy ludzie, więc oni oboje tam sobie [...] z tyłu samochodu siedzieli i płakali i się zwierzali [...] a od czasu do czasu na nich spadały koce i płaszcze wojskowe i kazali im cicho siedzieć nie płakać, i nie krzyczeć, i się nie odzywać bo się uduszą inaczej [...]. [...] Prawdopodobnie byli nielegalnie przewożeni przez granice, a to był wszystko jeszcze ten czas [...] przemarszy rozmaitych, przejazdów, oni mieli jakieś tam [...] międzynarodowe papiery, jeszcze ciągle w mundurach tej armii, bo to jeszcze było przed likwidacją andersowskiej [...]. [...] prawdopodobnie okrętem, bo [...] tak mu się zdaje [...]. [...] i następny szok, jakiś taki dziwny kraj [...], dziwne drzewa, wszystko inne i [...] się przedstawia obcy pan, że jest jego ojcem i od razu na wstępie mówi, że rozmawia z nim jeszcze po polsku a drugi raz to będzie z nim rozmawiał już po hebrajsku a nim się hebrajskiego nie nauczy to nie będzie z nim rozmawiał [...] a jakaś obca pani była żoną tego pana [...], ale ta pani była jakaś taka sympatyczniejsza [...].

[...] jak już getto było zamknięte [...], Niemcom się liczba nie sprawdzała [...] po kolei zaczęli robić takie obławy w okolicy. [...] kto zobaczył ich na drodze z drugiej strony potoku i mostu [...] no to w las najbliższy. No to przede wszystkim mężczyźni [...] natomiast nie przyszło [...] do głowy, paniom przez okna skakać i do lasu wiać, sobie siedziały. No i na swoje nieszczęście zostały na górze, aha i jeden z panów Eichornów, który się cały czas przechwalał, że Niemcy mu nic nie zrobią [...], bo on na pierwszej wojnie po stronie Austrii walczył i ma jakieś sztandary, szable, Bóg wi co [...] on się czuł bezpiecznie i absolutnie nie miał zamiaru uciekać. [...] na górze dzieci i ich matki od rana już bawiły u nas [...], pani Dukatowa była na dole przy swojej córeczce, Paweł oczywiście jak zawsze buszował w naszym dziecinnym pokoju [...]. [...] Niemcy szybko [...] mieli listę w garści [...]: „Czy tu [...] mieszkają Żydzi?” [...] oni mają listę, „Gdzie są ci Żydzi?” „Na pierwszym piętrze [...]. Na dole rodzina mieszka”. [...] i wszystkich z pierwszego piętra na taras [...] pierwszego piętra [...], komunikacji nie było żadnej [...]. [...] i robili tam rewizję, które trwały dobre kilka godzin. [...] całą piątkę Niemcy zapakowali na [...] furmanki razem z rzeczami [...]. [...] i najprawdopodobniej zostali zamordowani [...] po drodze do punktu zborczego, który był w Krzeszowicach [...]. [...] Paweł został na dole i został sam [...]. [...] ale, że był taki mały [...] przyzwyczajony był do przebywania w naszym pokoju, to się tak długo za tą mamą nie oglądał bo go się cały czas czymś zajmowało, no i tam prawdopodobnie [...] jakiś czas: „Gdzie mama, co mama?”, no [...] ale po jakimś czasie się nauczył tego, że my mówimy do mamy „mamo”, do taty „tato”, no to on też tak zaczął mówić.

[...] po tym pierwszym doświadczeniu to już się nikt nie dał zaskoczyć, dlatego, że [...] sołtys [...] wiedział, że Niemcom się udało parę osób wywieźć [...] wiedział również, że u nas kilka osób zostało [...], ale ponieważ w wielu miejscach ludzie byli zagrożeni [...]. [...] jak Niemcy przyjeżdżali [...] jak już miał wiadomość z gminy [...], zatrzymywało się tych Niemców jakimś [...] poczęstunkiem, coś im się tam upychało, oni byli przecież też przekupni. [...] a na skróty przez ścieżki między skałkami biegli umyślni z wiadomością do wszystkich możliwych zagrożonych chałup [...]. [...] każdy, kto się czuł zagrożony wtedy w las. [...] i raz się zdarzyło [...], przyjechali wieczór i to przyjechali w towarzystwie polskiego policjanta, znowu z Olkusza [...] i to nas zaskoczyło. Nie byliśmy [...] przygotowani. Dorośli chyłkiem a Paweł gdzieś przepadł [...]. Ja szukam Pawła, nie ma Pawła, no, więc przerażenie potworne, bo [...] oni [...] wpadali jak bomby od razu wszystkie szafy wszystkie drzwi [...], przelatują: „Gdzie ten mały Żydek?" [...]. [...] wpadliśmy w panikę, że nie ma Pawła, oni go też nie znaleźli chociaż wchodzili do tych ściennych szaf, na moich oczach [...], tak lufą karabinu przyciskał wszystkie rzeczy, te kożuchy, to wszystko się ugięło, poszedł dalej, ledwie odjechali szafa się otwiera i Paweł ledwie zipie z tych molowych kulek, którymi się tam przytruł, wydobywa z tego buta, z tego kożucha ojca takiego po polowaniach [...].

[...] Paweł chodził do szkoły [...], rodzice mieli zamiar go [...] prawnie adoptować [...]. [...] zgłosili oczywiście w PCK, że [...] przeżył i [...] w zimie w [19]46 roku zjawił się [...] takich dwóch panów w mundurach oficerów polskich [...] i okazało się [...], że ci panowie poszukują dzieci, które przeżyły w polskich rodzinach okupację. [...] potem dopiero się dowiedziałam, że była to zupełnie nielegalna działalność żydowskich organizacji [...]. [...] znalazł się ojciec Pawła, który [...] tuż przed wojną zlikwidował [...] swoje wszystkie interesy, on był kupcem [...], przeniósł się do [...] Palestyny [...], jak się tam urządzi, zorganizuje, no to wtedy [...], sprowadzi żonę, no ale nie zdążył, bo to było dziecko przy piersi [...]. [...] po jakimś czasie zgłosili się już z upoważnieniem od ojca rodzonego do zabrania. [...] on po prostu nic o ojcu nie wiedział [...], nie był świadomy tego czy on Żyd czy nie Żyd, czy on jest mój brat rodzony czy nie [...]. [...] mama ze łzami [...], Paweł wręcz ryczał i trzymał się mamy [...], a ci go porwali, jeszcze tym bardziej, że nie bardzo tych mundurów lubił [...], mundury mu się źle kojarzyły [...]. [...] Mama mu tam dała to, co znalazła w tym śmietniku, co Niemcy zostawili po rewizji. [...] jego świadectwo szczepienia ospy [...], fotografie matki [...]. [...] Była wiadomość, że ojciec go odebrał, po czym przyszły dwie [...] paczuszki. I pamiętam rodzinę nad tymi paczuszkami [...]. [...] rodzice [...] przede wszystkim szarpali wszystkie papiery, żeby list znaleźć, to [...] najbardziej interesowało, jakiś list, jakieś wiadomości, nic. Jakieś takie dwa woreczki [...], a w środku były [...] ziarna podobne do kawy, ale zielone [...]. No, i właściwie nie wiadomo było co z tym zrobić [...]. To było dla nas straszne i w związku z tym właściwie się tak troszeczkę to odsunęli rodzice [...].

[...] w [19]89 roku, ledwie że tak powiem wolność nastała [...], odebrała synowa telefon, że do dziadka, tak ktoś mówi niewyraźnie, no ojciec nie bardzo słyszał, nie bardzo się mógł dogadać [...] więc mnie zawołał do telefonu, ale tak jakiś był wzburzony i mówi: „Niemożliwe, odbierz to, ja nic nie rozumiem, jakiś Paweł, Paweł niemożliwe, żeby Paweł” [...], ja się pytam: „Kto mówi?”, „Paweł Wagner”. Ja mówię: „A skąd ty mówisz?” „No od siebie z Tel Avivu. Ale ja u Was zaraz będę". [...] po dwóch tygodniach się Paweł zjawił. [...] moja mama już po pierwszym paraliżu [...] z trudem schodząca z łóżka [...], powiedziała, że Pawła w przedpokoju na stojąco chce powitać [...], no i tak wisząc na ramieniu ojca i moim do korytarza no, i [...] człowiek jakoś tak pamięta takiego i nagle taki ktoś dorosły zupełnie. On też tak popatrzył na nas, powiódł wzrokiem [...] runął na kolana przed mamą, no przed mamą i tak pod kolana objął [...], płakaliśmy wszyscy jak bobry, już nikt nie wstydził się łez [...]. [...] Jeszcze ten dom w Szańcu stary istniał [...], więc jeszcze do tego domu go zawiózł [...], jeszcze Paweł odkrywał swoje miejsca i swoją szafę i tapczan, na którym „Pawełeczek na wałeczek”, jeszcze potrafił powiedzieć „Pawełeczek na wałeczek”, bo to znaczyło, że coś spsocił i ma wystawić tyłek na ojca klapsy [...].