Państwo Apolonia i Franciszek Stolarczykowie mieszkali w Dąbrowicy w powiecie włoszczowskim. W czasie okupacji zaangażowani byli w działalność niepodległościową, a ich syn Witold uczył się na tajnych kompletach.
W 1941 r. do gospodarstwa Stolarczyków przybyli Róża i Czesław P. z Katowic wraz z dziećmi: Józefem, Ireną i Marią. Po roku dołączyła siostra Róży, Maria Krieger. Nie od razu przyznali się do swej żydowskiej tożsamości. Kiedy jednak wyznali prawdę, Stolarczykowie (małżeństwo i ich troje pełnoletnich dzieci) wyrazili wolę pomocy. Państwo P. i Maria Krieger żyli w jednej z izb budynku mieszkalnego. Nie płacili za wynajem, próbowali natomiast zarobić na żywność. Na przełomie 1941 i 1942 r. handlowali mąką. Później Czesław P. wraz z synem zasilili szeregi AK, a za swą służbę otrzymywali żołd.
Pani Róża wraz z siostrą i córkami ukrywała się w Dąbrowicy do sierpnia 1944 r., kiedy to należący do konspiracji granatowy policjant zawiadomił rodzinę Stolarczyków, że ktoś złożył na nich donos.
Żydówki uciekły do pobliskiego lasu. Tam również otrzymywały pomoc – miedzy innymi właśnie Witold Stolarczyk dostarczał im żywność. Po wojnie państwo P. pozostali w Polsce i utrzymywali kontakt ze Stolarczykami.
