W czasie wojny Amalia Bitterman wraz z małym braciszkiem, rodzicami i kuzynką Chaną Bitterman mieszkała w Krakowie. Gdy w mieście rozpoczęły się prześladowania Żydów i utworzono tam getto, rodzina Bittermanów przeprowadziła się do nieodległej miejscowości – Nowego Brzeska. Wynajęła tam pokój u Polaków. Jesienią 1942 r. żydowscy mieszkańcy Brzeska zostali deportowani. Bittermanowie zdołali uciec. Zaczęli iść w stronę Krakowa. Po wielu dniach wędrówki dniem i nocą przez wsie i pola, wyczerpani rodzicie nakłonili Amalię i Chanę, aby samodzielnie postarały się dotrzeć do getta w Krakowie.
W mieście dziewczęta zapukały do drzwi dawnej sąsiadki Eligii Dzielskiej i jej matki Edwardy. Eligia była wówczas studentką tajnego nauczania medycyny. Ciotka Eligii, Joanna Fiałkowska, przechowywała w depozycie kosztowności, które Bittermanowie zostawili jej przed wyjazdem z Krakowa. W trakcie pobytu Bittermanów w Brzesku, Eligia wraz z matką i ciotką odwiedzały ich przywożąc jedzenie i pieniądze uzyskane ze sprzedaży kosztowności.
Po serdecznym przywitaniu Amalia i Chana wykąpały się i zmieniły ubrania. Pozostały w niewielkim mieszkaniu przez trzy tygodnie, następnie poszły do getta. W marcu 1943 r. Amalia uciekła z getta do mieszkania Dzielskich. Kobiety przyjęły ją do siebie, mimo że sąsiedzi doskonale wiedzieli, że jest Żydówką.
Amalia została u Dzielskich także po zakończeniu wojny. Później wyemigrowała do Izraela. Utrzymywała kontakt z Eligią przez wiele lat i zaprosiła ją do siebie, do Izraela.
