W początkach listopada 1942 roku mieszkający w Lublinie Władysław Janczarek natknął się na dwie znajome Żydówki, Leę (lat 13) i Sarę (lat 20) Bass. Półtora miesiąca wcześniej uciekły one z getta w Majdanie Tatarskim i ukrywały się w przypadkowych miejscach, m.in. na cmentarzu żydowskim.
Getto w Majdanie, tzw. szczątkowe, Niemcy utworzyli wiosną roku 1942. Według niemieckiej propagandy miało to być miejsce wzorcowe, którego mieszkańcy będą mogli spokojnie żyć i pracować. Obietnice Niemców szybko okazały się oszustwem: wkrótce zaczęli oni selekcje i wywózki ludności. Znajdująca się w getcie rodzina Bassów zginęła w akcji deportacyjnej we wrześniu. Tylko Sarze i Lei udało się uciec.
Janczarek znał przed wojną ojca rodziny i postanowił pomóc jego córkom. Załatwił siostrom „aryjskie” dokumenty i namawiał, by zgłosiły się jako ochotniczki do pracy w Niemczech. Bassówny jeszcze przez jakiś czas tułały się po okolicy, aż w końcu dotarły do zakładu dla kobiet, prowadzonego przez siostrę Marię Gulbin. Ta skierowała je do księdza Jana Poddębniaka.
