Rodzina Wronów

Dziadek ją nie wygonił. Od razu jej dali inne imię, bo ona się nazywała Michael, dosta… powiedzieli, że się od dzisiaj nazywa Janinka, tak ma tak do niej się każdy będzie zwracał. No i była u dziadka, ale tam było za dużo ludzi przyjeżdżało, dziadek bijał karpie, miał stawy i tak zaczęli się interesować właśnie. No coś zaczęli tak mówić o niej, kto to jest, to, to, to, to jest Żydówka coś i wtedy dziadek powiedział żeby szła do moich rodziców, oni mieszkali też w tej samej wsi, tylko tak o kilometr dalej, tam już pokój i ona już była cały czas u nas.

Ja nie wiem, w którym ona roku przyszła. W każdym razie jak ja się urodziłam to ona już była, bo jest nawet takie zdjęcie, ale nie mogłam go znaleźć, że ona mnie trzyma na ręku, jako m… jako małe, no może roczne dziecko. Ona nie była jakoś tak, w jakiejś kryjówce cały czas, że tylko dostawała jedzenie, nie, ona funkcjonowała normalnie jako rodzina, jako siostra potem, jako siostra mojej mamy.

Były kryjówki na stawach, były tak w trzcinach robione takie pomosty. Ona nie raz tam siedziała. Jak była u dziadka, to już częściej tam, albo komora albo strych. Także ona, ona tylko ona nie, jej nie trzeba było mówić, mówi mama, jak to opowiadała, ona tylko, ona tylko patrzyła, była bardzo bystrym dzieckiem i nie trzeba było tak mówić, że: „Słuchaj, ty uciekaj!” czy coś, ona czuła wszystko sama! Tak się i broniła się, uciekała, chowała się, czasem brała konia.

Ona wydostała się z obozu w Chełmie, gdzie była z, z matką i siostrami, nie wiem, ile, z, z iloma siostrami. Ojciec jej chciał przedostać się do Związku Radzieckiego i no zginął. I ona szukała pomocy, no może u swoich sąsiadów, nie wiem, bo ja to wszystko tam znam tylko z opowiadań. W każdym bądź razie, ten ktoś do kogo się ona zgłosiła powiedział żeby szła właśnie w stronę Krasnegostawu, na wieś, do Siennicy, tam mieszka, mieszka Wrona, taki pan bardzo uczciwy bardzo. Na pewno ją nie wygoni tylko pomoże jej. I ona szła dziecko tam, nie wiem, ja nie dokładnie nie wiem ile ona mogła mieć, dziesięć, dziewięć lat. W każdym bądź dziecko, ona szła na piechotę. No do tej wsi i dotarła do mojego dziadka.