Rudolf Dobosiewicz był szewcem. Wraz z żoną Stanisławą mieszkał w miejscowości Skole, w dawnym województwie stanisławowskim. Dane ze spisów powszechnych w okresie międzywojennym wskazują, że Żydzi stanowili około 40 procent ludności miasta.
Latem 1941 roku Skole zajęły wojska niemieckie. We wrześniu roku 1942 naziści wywieźli tutejszych Żydów do obozu zagłady w Bełżcu, niewielką ich liczbę pozostawiając w okolicznych obozach pracy przymusowej. Wszystkie one zostały zlikwidowane do sierpnia roku 1943.
Część skoleńskich Żydów uciekła z miasta i ukrywała się, niektórzy dołączali do oddziałów partyzanckich. Dobosiewiczowie pomagali uciekinierom, zwłaszcza swoim znajomym, dostarczając pożywienie, pośrednicząc w nawiązaniu kontaktów z partyzantami. Przez jakiś czas ukrywali też u siebie Chaima Kirszenbauma, który po wojnie tak o tym napisał:
„Dobosiewicz Rudolf w czasie okupacji (...) nie bacząc na niebezpieczeństwo popierał i okazywał pomoc osobom pochodzenia żydowskiego. W szczególności mnie osobiście, po uniknięciu (…) egzekucji i wyrwaniu się z rąk gestapo (…) dał schronienie i ukrywał mnie w ciągu 1943 roku. Po moim powrocie do oddziału partyzanckiego (...) Dobosiewicz utrzymywał łączność z naszym oddziałem i okazywał wiele pomocy w zaopatrzeniu” (cyt. za: Michał Grynberg, Księga sprawiedliwych, Warszawa 1993).
Łącznie z pomocy Rudolfa skorzystało 15 osób. Losy większości z nich nie są znane. Przeżyli i wyemigrowali z Polski: Rotenberg z żoną (USA), bracia Grundbergowie z żonami (Izrael). Chaim Kirszenbaum zamieszkał w Chuście, miejscowości obecnie należącej do Ukrainy.
