Bracia Wiesław i Zygmunt Łyjakowie wraz z rodzicami– Julianną i Wiktorem– mieszkali w Kępie Gosteckiej niedaleko Puław. Obaj zaangażowani byli w niesienie pomocy dla ludności żydowskiej.
W czasie okupacji Zygmunt wraz z ojcem dostarczał żywność do getta w Opolu Lubelskim oddalonym od Kępy Gosteckiej o 15 km. Tam bowiem zostali przeniesieni trzej bracia: Josl, Abram i Cudyk, znajomi Łyjaków z okresu przedwojennego.
Bracia wiedzieli, że w ich gospodarstwie ukrywają się uciekinierzy z getta w Opolu. Wiesław i Zygmunt zanosili im jedzenie, usuwali także nieczystości z ich kryjówki.
Łyjakowie udzielili również pomocy dwóm żydowskim krawcom. Sąsiadom i obcym opowiadali, że nowoprzybyli to ich krewni z Wołynia. Chociaż Żydzi zaangażowali się w działalność konspiracyjną i wstąpili do oddziałów partyzanckich– a w konsekwencji opuścili kryjówkę u Łyjaków– polska rodzina nadal troszczyła się o ich los. Raz w tygodniu chłopcy jeździli konno do lasu, by dostarczyć prowiant swoim dawnym podopiecznym.
8 września 1993 r. Instytut Yad Vashem przyjął Juliannę i Wiktora Łyjaków, a także ich dwóch synów, Wiesława i Zygmunta, w poczet Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
