Inżynier Roman Kasprzak z żoną Stanisławą i czwórką dzieci mieszkał przed wojną w miejscowości Ruda Rogoźno w okolicach Poznania. Krótko po wybuchu wojny Niemcy przesiedlili rodzinę do Sokołowa Podlaskiego. Najmłodsza córka Kasprzaków, Zofia, znalazła tam pracę w cukierni, do której ciastka dostarczała żydowska rodzina Skowrońskich.
W lipcu 1941 r. Zofia zaproponowała, że ukryje w swoim domu 4-letnią Rysią Skowrońską. „Po prostu szkoda mi było, jak się dowiedziałam, że rodziców nie ma, (…) gdzieś wyjechali za miasto, a ona tu sama została, to dlatego. No, bo gdzie ona, ani już domu nie miała, niczego nie miała, gdzie miała iść, do kogo?” – tłumaczy Zofia Bublik z d. Kasprzak.
W 1943 r. Kasprzakowie otrzymali anonim z poleceniem, „żeby się pozbyć tego zbędnego mebla”. W obawie o własne życie przenieśli się razem z dzieckiem do podwarszawskiego Skolimowa, później do Chyliczek. W styczniu 1945 r. Rysię odebrała matka, która ukrywała się na „aryjskich papierach” i kilkakrotnie udało jej się odwiedzić córkę u Skowrońskich. Jako jedyne z rodziny przeżyły wojnę. Wyemigrowały do Izraela. W 1989 r. Rysia już jako Ruth Lethan przyjachała do Polski i odnalazła Zofie Bublik. Odtąd są w przyjaźni.
