Aleksandra Cajtag mieszkała w Krzemieńcu - miejscowości w dawnym województwie wołyńskim - przy ul. Tunickiej 15. Pod koniec 1942 roku ukryła w swoim domu Żydów, którym udało się uciec z getta. Niemcy zamknęli je w marcu tego roku i wkrótce rozpoczęli systematyczne wywózki do miejsc zagłady. W lipcu pewna grupa Żydów podjęła próbę oporu. W odwecie Niemcy ostatecznie zlikwidowali getto. Tylko 14 krzemienieckich Żydów przeżyło.
Siedmioro z nich schroniło się u Aleksandry. Byli to: Jan Kot, Tola Kapłan, Zofia Kahan, Czacki, Alpiński (Alernand) i dwie inne osoby. Kobieta początkowo ukryła ich w osobnym pokoju, miał on jednak okno wychodzące na ogród i przez to nie był bezpieczny. Żydzi wraz z Aleksandrą przygotowali zatem lepszą kryjówkę: wykopali dół pod pokojem i tam urządzili schron. Wyjścia z niego, prowadzące do kuchni i ogrodu, dobrze zamaskowali.
Najtrudniejsze chwile Aleksandra i jej podopieczni przeżyli podczas zbliżania się do miasta wojsk radzieckich. Uciekający przed nimi żołnierze Wehrmachtu zatrzymali się wtedy w pobliżu ich domu. Zagrożeniem byli także nacjonaliści ukraińscy, przez pewien czas kwaterujący u Aleksandry.
Nikt z nich nie odkrył ukrywających się Żydów. Wszyscy przeżyli.
