Tadeusz Romer był polskim politykiem niepodległościowym, urzędnikiem państwowym oraz działaczem emigracyjnym, sprawującym wysokie stanowiska, m.in. Ambasadora RP w Japonii (1937–1941), Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców w Szanghaju, Ambasadora RP w ZSRR (1942–1943), a także Ministra Spraw Zagranicznych w Rządzie Stanisława Mikołajczyka na uchodźstwie.
Romer urodził się w 1894 r. w Antonoszu w guberni kowieńskiej. Wychowywany był w tradycji polskiego dworu kresowego, której fundamentami były: honor, tradycje powstańcze, bohaterska ofiara w służbie Ojczyzny, wiara i szacunek dla Kościoła.
Już jako młody człowiek Romer zaangażował się w działania na rzecz odzyskania i utrzymania przez Polskę niepodległości. W trakcie studiów prawniczych i politologicznych we Fryburgu i Lozannie Romer został sekretarzem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce (razem z Henrykiem Sienkiewiczem i Ignacym Janem Paderewskim), członkiem Komitetu Narodowego Polski w Paryżu (razem z Romanem Dmowskim). Był oddany Polsce i służbie potrzebującym pomocy obywatelom RP.
W latach 20. XX wieku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, był dyplomatą w Paryżu, Rzymie i Portugalii. Do Tokio wyjechał jako poseł, ale już 2 listopada 1937 r. złożył oficjalne listy uwierzytelniające na ręce cesarza Hirohito i został ambasadorem RP w Japonii. Był szefem tej placówki w niezwykle gorącym politycznym okresie napięć w stosunkach międzynarodowych i w narastającej atmosferze wojennej. Musiał stawiać opór presji Japończyków, aby Polska przystąpiła do Paktu Antykominternowskiego i zajęła stanowisko w sprawie wojny chińsko-japońskiej.
Po wybuchu II wojny światowej polska placówka dyplomatyczna w Tokio funkcjonowała nadal, reprezentując Rząd RP na uchodźstwie. Do Ambasady zaczęły napływać listy od Polaków zesłanych w głąb Związku Radzieckiego. Polacy opisywali swoje dramatyczne losy i prosili o pomoc. W odpowiedzi, wkrótce w Ambasadzie zorganizowano wydział opieki społecznej, a od początku 1941 r. rozpoczęto akcję wysyłania pomocy materialnej dla obywateli polskich w ZSRR.
Równocześnie zaczęli napływać do Japonii uchodźcy wojenni z Europy wschodniej. Od pierwszych dni sierpnia 1940 do lata 1941 r. przybyło do Japonii 2185 osób, w tym ponad 2000 Żydów, przeważnie z okolic Wilna i Kowna, ale także przybyłych z różnych części Polski (np. Marcel Weyland i jego rodzina). Najczęściej przybywali przez Władywostok wyposażeni jedynie w fikcyjne holenderskie wizy docelowe na wyspę Curaçao oraz japońskie wizy tranzytowe. W te uchodźców przez dłuższy czas zaopatrywał japoński dyplomata Chiune Sugihara, działając we współpracy z polskim wywiadem.
W październiku 1940 r. Ambasador Romer powołał w Tokio Polski Komitet Pomocy Ofiarom Wojny, któremu przewodniczyła jego żona, Zofia Romer. Przedstawiciel Komitetu czekał na uchodźców w porcie przesiadkowym Tsuruga. Stamtąd, z pomocą żydowskich organizacji JOINT i HICEM, kierował Żydów do pobliskiego Kobe, Jokohamy lub Tokio. Tam udzielano im pomocy sanitarnej i socjalnej, organizowano życie kulturalne. Członkowie Komitetu pośredniczyli w nawiązywaniu kontaktów z rodzinami oraz – co najistotniejsze – pomagali w staraniach paszportowo-wizowych.
Akcją opieki nad uchodźcami kierował Romer. Większość czasu i energii pochłaniały interwencje u władz japońskich w sprawie przedłużenia japońskich wiz wyjazdowych i tranzytowych oraz starania o uzyskanie wiz docelowych. Dzięki tym działaniom Romer zapewnił żydowskim uchodźcom z Polski i Litwy znaczną jak na owe czasy ilość wiz azylowych, m.in. 250 do Kanady. Wszystkie wizy przydzielane były indywidualnie, decyzją Ambasadora Romera i na jego odpowiedzialność. Ponadto, przy współudziale Ambasady, zapewniono około 400 certyfikatów imigracyjnych do Palestyny,około 300 wiz do Stanów Zjednoczonych i około 100 do krajów Ameryki Środkowej i Południowej.
We wrześniu i październiku 1941 r., w związku z oficjalnym zerwaniem stosunków dyplomatycznych między Japonią a Rządem Sikorskiego, personel Ambasady został przeniesiony do Szanghaju. Tam Komitet kontynuował swoją działalność pomocową dla uchodźców – więcej. Spisana wtedy tzw. Księga Szanghajska zawiera personalia ratowanych osób.
Od 1945 r.Zofia i Tadeusz Romerowie pozostali na emigracji, najpierw w Londynie, później w Kanadzie, gdzie Tadeusz Romer pracował na McGill University w Montrealu i sprawował funkcję Prezesa Polskiego Instytutu Naukowego w latach 1963-1978.