Mlodawska Zofia

[...] moi rodzice nie wiedzieli [...], że ja mam bliski kontakt z Lindami w Warszawie, ja powiedziałam, że: „Nie chcę wracać, ja mam tam pracę, ja się tam utrzymuję [...]”. [...] Nie miałam zaufania [...], do dalszej rodziny, którą moja rodzina miała kontakty. [wujek, ale ta była dziesiąta woda po kisielu] [...] wtargnął [...], do mieszkania wtedy, kiedy Lind przyszedł z tego getta. [...] i zaraz wyszedł, i on przyszedł jeszcze raz sprawdzić [...]. [...] i potem mama mówi: „On jeszcze przyjdzie, zobaczysz”. [...] małe mieszkanie było, taka zasłonka zrobiona, gdzie była kuchnia odgrodzona i tam stał taboret i miednica [...], i tam wprost się myliśmy. [...] I wtedy jak on [...], chciał jeszcze raz przyjść, to Lind weszedł tam, mama miała wodę nalaną w tej miednicy i zaczęła krzyczeć: „No kto jeszcze przychodzi! Nawet się umyć nie mogę [...]! Co to jest? Godzina jedenasta! Zamknij Władziu drzwi – do ojca – zamknij, bo mi zimno”. No i on zajrzał: „Chcesz coś Piotr?”. „No nie, chciałem wejść, ale jeżeli tak Agnieszka krzyczy...”. [...] Ale zapytał [...]: „Ile żeś dostał twardych za to?” [...] A ojciec mówi: „Zastanów się, ty głupi jesteś Piotr [...], ty wiesz, co nam by groziło, po co ty w ogóle na ten temat mówisz i w ogóle po co ty tak mówisz? Przecież to nie tylko ja bym poszedł, tylko moja cała rodzina, i ty!”

[...] zapytali się czy ja bym przychodziła tam i z tym dzieckiem wychodziła na spacery. [...] w ten sposób się nawiązał kontakt potem z nimi pojechałam do Iwonicza [...]. [...] po powrocie już [...] była wojna. [...] ale ja w dalszym ciągu miałam kontakt [...]. [...] potem jak zaczęli te wszystkie tarapaty [...], wyrzucili ich z tego mieszkania, bo to była taka trochę lepsza dzielnica [...]. [...] a ja w dalszym ciągu [...] do rodziców szłam spać, a tam wychodziłam na spacery. [...] Natomiast jak już przesiedlili [...] Żydów [...] do tego zwężonego getta, do tej osady, Majdan Tatarski to się nazywało, to [...] poszli sami Lindowie [...] dzieci zostały ulokowane [...] u jednych państwa, którzy mieli domek z ogródkiem i z kolei ja tam dochodziłam do tych dzieci [...]. [...] rano przychodziłam i zajmowałam się [...]. Prosiła mnie Lindowa, żeby pojechać [...] do Lwowa do jej matki [...]. [...] zawiozłam jej trochę rzeczy, trochę żywności [...]. [...] i to tak trwało do momentu, kiedy już wiadomo było [...] że trzeba się szykować albo się dać zamordować, albo uciekać, więc Lindowa nawiązała kontakt [...]. Postarano im się o [...] kenkarty. [...] prosiła mnie, żeby pojechać do Warszawy i te kenkarty odebrać. Przyjeżdżałam tu na ulicę Czerwonego Krzyża pamiętam do takiej pani Kaczyńskiej.

[...] no w [19]43 roku Lindowa, ona chodziła sobie dość śmiało po Warszawie [...]. Ona pewne rzeczy załatwiała [...]. [...] była blondynką o niebieskich oczach, chodziła zawsze bardzo elegancko. [...] zresztą [...] była po studiach ona prawo skończyła przed wojną [...]. [...] ją zauważono na Marszałkowskiej, pani, do której Lindowa nawiązała [...] takie jakieś wspomnienia, bo [...] ta pani to w Lublinie [...] taka była kawiarnia „U Rutkowskiego” i tam wszyscy się zbierali ci co chcieli sobie pójść na fajf, potańczyć [...], no, i między innymi [...] ta pani też przychodziła. A ona miała męża Żyda, a sama nie była Żydówką. [...] jak Lindowa przyszła i powiedziała, to Lind mówi: „Słuchaj, uważaj, bo o niej były takie posądzenia, że ona tego męża wydała, bo ten mąż na raz zginął [...], ona musi współpracować z Niemcami. Ty uważaj”. [...] Lindowa zlekceważyła to i umówiła się z nią, umówiła się z nią dlatego, że tamta jej zaproponowała, że może sprzedać coś [...], Lindowa musiała [...] pierścionek sprzedać czy zegarek na życie [...]. [...] no jak poszła tak nie wróciła już [...]. [...] ona nie przyszła tylko podeszli do niej dwaj gestapowcy i zabrali ją na Pawiak [...]. I tam na Pawiaku [...] przesiedziała trzy tygodnie [...], znaleźli przy niej adres brata i bratowej, którzy mieszkali na Złotej [...], zabrali bratową z dwojgiem dzieci. Natomiast ten brat wyszedł po zakupy rano, także jego nie zastali, jak wrócił to ten odnajemca mieszkania powiedział, żeby się wynosił, bo mówi: „Jesteście Żydami [...], ja miałem tylko przykrości”.