Jozwik Jadwiga

Przy tym getcie przechodziłam, zawsze tym Żydziakom coś rzuciłam. Tylko się obejrzałam, żeby Szwaba nie było tam na rogu, bo tak to bym dostała albo by mnie zabił. No i rzucałam im. To bułki to… co tam miałam, co zawsze brałam od Teskiej wzięłam to co było w domu czy kanapki, czy coś i nosiłam im. Do getta wrzucałam. To ja się napatrzyłam jak te Żydziaki, Boże! Jak wyleciał, a Szwab przyszedł, jak bili, jak się znęcali nad tymi dziećmi […]. Płakać mi się chciało, nieraz stałam i płakałam i ile razy mnie spod tego getta Szwab pogonił! Ja się nie bałam. A zawsze w te dziurę im tam wrzucałam, albo te Żydziaki ręce wyciągali, albo pieniędzy chcieli, albo no żeby im tam czy bułkę […].

[…] gestapo, jak przyszło, trzech byków takich wielkich, że się przelękłam. Do góry im patrzyłam i to trzasnęłam o, bo z łańcucha nie było spuszczone, to jak zobaczyłam […] trzasnęłam, ale to moment, ja nie wiem, że ja miałam tyle energii, wypuścić tam dwoje ludzi, tą babkę schować i iść Niemcom otworzyć. I siedziałam na babce. […] śmiałam się, bo się śmiałam, ale w sercu, to tam dobrze mi latało. Ale sobie myślę: „Jak mnie zabije, to mój Boże kochany…”. A też te rodzice mnie takiego męża wyszukali, że ja nie chciałam za niego wyjść. To sobie myślę: „Ee tam, zabiją!”.

[…] ido wieczorem tak ciemno, a rodzice już tam polecieli gdzieś tam na… bo to tak latali od sąsiadów do sąsiadów, tak kiedyś było modne na wsi, a tu patrzę, idą to Żydzi i proszą ich, żeby im dać chleba, żeby im przenocować chcą. I się ojciec za Chiny [nie chciał zgodzić], ojciec się bał okropnie. A matka to była krzykliwa tam. Nie, nie! Pogoniłaby ich. A ja wzięłam matce pół bochenka chleba zaiwaniłam, przekroiłam na pół, zaniosłam im. Jeszcze wzięłam z bańki mleka, ze studni wyciągnęłam, nalałam im tak z dzbanek, a do tego mleka wody matce dolałam i tak wsadziłam ich do stodoły, wierzeje uchyliłam, powiedziałam: „Jak się będzie już troszkę uwidniać, uciekajcie! Żeby was nikt nie widział, żeby was nikt nie zobaczył”.

[…] jakie miała ja ciarki, jak te gestapo zobaczyłam, jak trzasnęłam tymi drzwiami, jak ich tu wypuszczałam, jak latałam to chyba fruwałam, nie latałam, no. A to moment, bo już Szwab by długo nie stał, by drzwi wywalił i musiałam to zrobić. […] A Teska to była blada, jak ten papier i tego dzieciaka trzymała na ręku i tak, a ja siedzę, w duchu to mówię: „Boże, ratuj nas, żeby nie znaleźli tej Żydówki, bo jak znajdą, to i ja tu zginę i wszyscy zginiemy, no!”. Siedzi w tapczanie, w kącie, już jakby tak znaleźli no to… dopiero by była robota z nami. Zaraz by wyprowadzili, rozstrzelili i już.

Pan Muszyński, on był adwokatem. Sobie jeszcze dorabiał, tylko tak po znajomości. Nie tam, że poszedł gdzieś do sądu i występował. Po znajomości ludziom pisał różne takie. I se dorabiali tym. Ale to byli bogaci Żydzi byli, tak że nie musieli, ale no żeby się nie nudził. I chodził po Warszawie, wszędzie jeździł, chodził. Normalnie. Leczył się, bo serce miał chore. Leczył się, chodził do lekarzy.