Dygdala Zofia

Mój ojciec miał [...] pokój w [...] cukrowni no i powiedział, że przyjechała córka z chłopakiem i że będą tu nocować. [...] dali ten pokój i on został tam jako pomocnik [...] malarza. Ale najśmieszniejsze było [...], że tam zarządzającą tym całym majątkiem cukrowni była taka Niemka młoda i bardzo jej się spodobał ten właśnie Żyd. I pamiętam, zaprosiła nas na herbatę. [...] trudno było odmówić żeby nie wzbudzać podejrzeń. No i siedzimy na tej herbacie, ona miała takiego dużego psa i mówi, że to jest taki mądry pies, że on Żyda to na pół kilometra pozna. A pies stoi i głowę położył na nodze tego Żyda, on go głaszcze a pies taki zadowolony! No i tak się skończyło.

[...] już jej było i zimno i taka była głodna, że w końcu sobie pomyślała, podobno, że wszystko jedno, mogą ją zabić, ale ona dłużej nie wytrzyma. I wyszła zza tego węgla. I taka brudna, umorusana podeszła do pierwszego domu i zapukała do pierwszych drzwi. I tam mieszkała taka starsza pani i jak zobaczyła, się przestraszyła, bo ona była cała czarna z tego węgla i [...] opowiedziała tej pani, że się bała [...] Niemców i siedziała za węglem. No a ta pani se przypomniała, że ja ratowałam tego Żyda. I poszła do [...] sąsiadki na górę i mówi żeby mnie dali znać, może ja pomogę tej dziewczynce. Już miałam markę!

Wzięłam […] cukier, idę dalej w Przemyślu i taki jest duży plac, Na Bramie tak zwany, trzeba było przejść przez ten cały plac do tej ulicy, którą ja miałam iść do domu. Idę, naraz coś kopnęłam nogą. Patrzę, jakiś portfel. I tak się porozglądałam, puściusieńko na ulicy, podniosłam ten portfel i pierwsza moja myśl: „Może tam jest jakiś dowód, na który ten mógłby uciec?“. Weszłam do pierwszej bramy, patrzę, tam rzeczywiście jest dowód młodego człowieka, mniej więcej tyle lat, co on mającego, ale myślę sobie: „Tamten będzie miał kłopot jak zostanie bez dowodu”. Ale czytam dalej, ten człowiek pochodził ze wsi, spod Przemyśla, myślę sobie: „Na wsi to go wszyscy znają i wójt go zna i wszyscy to […] zaręczą za niego, że on nie jest Żyd”.