The Kuras Family

Przyszedł lekarz z tą opaską z gwiazdą Dawida, to znaczy Żyd – lekarz. No i on go zbadał, to jest ważne i on go zbadał i mówi: „Natychmiast do szpitala zakaźnego! On ma tyfus!“. […] ja go wiozłam z tyfusem […] a on mówi: „No panie doktorze ale po co, przecież dostanie“. „Pani, nie wolno! Pan pracuje – mówi – żona pracuje – […] mówi – jak pan sobie wyobraża?! […] Nie wolno […] dziecka zostawić, do szpitala natychmiast!“ „Ale on nie może!“ „Jak to nie może?! Musi! To jest mus“. „Panie doktorze, to jest dziecko żydowskie“. A ten doktor tak: „Ludzie! Coście wy mi zrobili! Ja nie chce tego słyszeć!“. Mówi: „Panie doktorze, jest pan Żydem, to pan nas zrozumie, to jest dziecko żydowskie, ono nie może iść do szpitala“. „No co ja mam zrobić?! Co wyście mi zrobili?!“ – on się bał […] no mówi: „No musi zostać“. Mówi: „A kto z nim będzie, pan pracuje – mówi – pan jest […] kierownikiem – mówi – żona tam pracuje, kto [z] dzieckiem […] zostanie?!“. A ja tak stoję, ja mówię: „Ja zostanie panie doktorze“. A on tak popatrzył na mnie i na nich i mówi: „To, to ona wie?!“. No bo widział, że ja nie jestem Żydówka, nie? A nawet, nawet nie wiem, do dziś dnia nie wiem, czy […] ten lekarz wiedział, czy się dowiedział, że oni są też Żydami. Czy on myslał, że oni ukrywają to dziecko, tego to ja nie wiem.

Któregoś dnia ja byłam sama i był Marianek i był ten Mundek, chłopak. A tatko mój był w pracy, moja mamcia pojechała […] do Tarnowa do swojej siostry a moi bracia byli w szkole. […]. Przyszło dwóch Ukraińców. […] policjantów Ukraińców […]. No i powiedzieli tak czy u nas jest taki chłopczyk Marianek. Mówię: "Tak". „A kto to jest?!“ Ja mówię: „Mój kuzynek, mojego stryjka syn“. A on mówi: „Jeszcze?". Mówi: „No jest". On […] leżał. A on mówi: „Jak się nazywasz?" „Marian Kuraś". „A zdejmij spodenki". To ten się rozpłakał ten Marianek. „No czemu zdejmij – bardzo grzecznie się zachowywali – zdejmij spodenki". Mówi: „Nie zdejmie". „Dlaczego?" „Bo ja się wstydzę". I on wtenczas mówi tak, że: „Doszły nas słuchy, że wy przechowujecie żydowskie dziecko". No ja oczywiście mówię, że nie, że to jest mój kuzynek […] ale on mówi: „Ubierać się i zabieram!" i mnie też. Ja tak się rozpłakałam niesamowicie, ja klękłam, ja całowałam go po rękach, po kolanach, błagałam żeby mnie zostawił […]. I nie wiem, co było. W każdym razie, że oni wzięli i zabrali […] i mnie zostawili.