[…] to blisko było przez płot tylko, to niemożliwe żeby ukryć człowieka. To oni wiedzieli ale oni cicho siedzieli, pomagali mu. Oni mu pomagali wszyscy, […] każdy cicho i siedział. […] do tego stopnia, że żandarmy przyjechały na podwórko i on był na podwórku. I co wtedy, siano niósł dla króli ze stodoły gdzieś do chlewka czy coś i oni zauważyli i oni po tych ruchach i on od razu takie tu był przestrzeń między domem naszym a piwnicą do tego sąsiedztwa. Płotów to wtedy nie było, bo to tam niewiele kto miał płoty […], bo to nie było za co tych płotów, to była okupacja. […] przechodził to w tą stronę nieraz do tych sąsiadów, bo tu też taki chłopaczek był. Trochę młodszy ode mnie. I on był tak bystry, że nie wiedział co ma zrobić. I ci Niemcy zauważyli, że Jojne. Po ruchach go poznali. A mama mówi: „Nie, nie to nie, nie jest, to nie jest Żyd”. A on z tym tego i uciekł tutaj do tego gospodarstwa. Rzucił potem te siano i gdzieś się skrył. A oni to: „Ale gdzie on tu je[st]?”. Mówimy, że „On tam dalej, że on jest taki dziki, bo tam ich jest więcej w domu”. Ja jeszcze tak mówię: „Ich tam jest dużo w domu, bo tu takie gogosy mieszkali i taki ojciec, był klął i przezywał […] to wszystko. Bo on był chory, zły”. Ja mówię: „On tam ich, na nich krzyczy i one takie bystre są, one takie są bystre, nerwowe”. No i inny temat się zaczął i ci Niemcy uciekli.
Barbara Siemborska
01m 19s
